Als ik jou vraag: ‘Wat wens je voor je kinderen?’… Wat zou je dan antwoorden? Of, wanneer je geen kinderen hebt: ‘Welk voorbeeld wil je zijn voor je omgeving?’ (Want ook als je geen kinderen hebt: lees rustig verder).

Heb je daar überhaupt wel eens over nagedacht? Welk voorbeeld je wilt zijn? Wanneer je kinderen hebt, weet je vast wat je voor hen zou willen.

Dat ze gelukkig zijn.
Dat ze zijn wie ze graag willen zijn.
Dat ze bereiken wat ze graag wíllen bereiken.
Dat ze vol zelfvertrouwen in het leven staan.
Dat ze onafhankelijk zijn.
Dat ze voor zichzelf opkomen.
Dat ze uit zichzelf halen wat in ze zit.
Dat ze hun talenten en vaardigheden volledig ontplooien.
Dat ze niet alleen goed voor anderen, maar ook goed voor zichzelf zorgen.
Dat ze genieten van het leven.
Dat ze blij zijn met zichzelf.

Etc. etc. Je kunt er vast nog meer opnoemen die voor jou belangrijk zijn.

Maar… welk voorbeeld geef jij ze iedere dag? Wat leef jij ze voor? Kijk nog eens naar het lijstje, maar dan vanuit jezelf. Ben jij gelukkig? Ben jij wie je wilt zijn? Sta jij vol zelfvertrouwen in het leven? Haal jij alles uit jezelf dat in je zit? En ga zo maar door. Wanneer jij je kinderen probeert te leren dat ze alles kunnen worden wat ze maar willen, maar jijzelf je dromen hebt opgegeven – of niet eens dúrft te dromen – omdat je denkt dat je het niet waard bent, is dát wat je kinderen zien en voelen. Iedere dag weer. Als jij ze iets vertelt waar je voor jezelf niet in gelooft, hoe kunnen zij jou dan geloven?

Natuurlijk kan het zo zijn dat jij ze júist wil behoeden dat zij net zo worden als jij en maakt dat je extra gemotiveerd hen iets anders te bieden. Maar bedenk dan dat wanneer jij jouw pijn op hen projecteert, je hen daarmee een enorme last laat meezeulen. Ook al is dat natuurlijk nooit jouw intentie!! Want jij wil het beste voor je kinderen. Maar wanneer jij jouw pijn heelt, achter je kunt laten wat ooit was en vanaf NU bent wie je WILT zijn, of beter gezegd: wie je daadwerkelijk van binnen bent, dan is dát wat jij je kinderen meegeeft. En kunnen zij een stuk lichter in het leven staan.

En als je geen kinderen hebt, kun je een voorbeeld zijn voor je naaste omgeving. Je partner, familie, vrienden. Je klanten. ‘Practice what you preach’. Voor mij is dit erg belangrijk. Ik wil niet alleen een voorbeeld zijn voor mijn kinderen, maar inderdaad ook voor mijn familie, vrienden, kennissen, klanten. Ik wil een inspiratiebron zijn. Ik wil laten zien hoe het kán – en anderen leren hoe zij dat ook kunnen doen.

Zo wilde mijn jongste zoon (4) laatst zijn Elza-pop (van Frozen) mee naar school meenemen. Mijn oudste van 6 zei nog tegen hem:’ik denk dat ze je wel gaan uitlachen’. Dit was niet vervelend bedoeld; hij was gewoon bang dat dit zou gaan gebeuren. Daarom zei ik: ‘Als ze je uitlachen, zeg je gewoon dat jij de pop wél leuk vindt. En ik weet zeker dat ze later allemaal wel met zo’n mooie vrouw willen trouwen!’
Natuurlijk had ik zelf ook bedacht dat andere kinderen hem misschien uitlachen en aan de ene kant zou ik hem daar het liefst tegen beschermen. Maar ik weet dat ik hem daar niet mee help. Ik vind het juist zo belangrijk dat hij weet dat hij mag zijn wie hij is en leert omgaan met zulke reacties van de omgeving. Zo ging hij tijdens het dorpsfeest nog in een prinsessenjurk naar de optocht – als bruid ipv als bruidegom. Omdat hij dat wilde.

En inderdaad waren er in de klas een paar jongetjes die erom lachten. Juf vertelde de volgende dag dat dit voor haar een hele mooie gelegenheid was om het bespreekbaar te maken. Tenslotte spelen de jongens bijna altijd in de poppenhoek. Op mijn vraag aan Idse of hij het erg vond dat ze hem uitlachten, zei hij: ‘Nee, vond ik niet erg’. En ik weet dat het waar is. Hij zal het vast niet leuk hebben gevonden, maar ik weet ik dat het hem er niet van zal weerhouden met zijn pop te spelen of haar aan anderen te laten zien. Hij doet zijn eigen ding en dit is preciés wat ik hem ook wil laten zien.

Ik doe mijn eigen ding. Niet dat ik er nooit bij nadenk wat anderen ervan zullen vinden, maar ik laat me er bijna nooit meer van weerhouden. Eerder wel. Een of twee jaar geleden was het nog zo dat ik bijvoorbeeld bepaalde posts op FB bewust niet ‘likete’, omdat anderen dat dan zouden zien en zij dat misschien raar zouden vinden. Of was ik bang dat mensen het vervelend zouden vinden wanneer ik veel aanwezig ben op de social media. Nu trek ik me daar niks meer van aan. Ben ik trots op wie ik ben en alles dat daarbij hoort. En schroom ik niet meer om dat aan de buitenwereld te laten zien. En wanneer mensen me daarmee raar of vervelend of whatever vinden, dan kijken ze maar een andere kant op. Ik weet dat het iets in hen raakt wat pijn doet. Zegt dus niets over mij… 😉 En geloof me: dit is ZO bevrijdend!!

Gewoon kunnen zijn wie je wilt zijn. Wie je bent. Je niks aantrekken van wat anderen vinden of ‘zouden kunnen denken’. Alles durven laten zien wat bij jou hoort. Je talenten niet langer onder stoelen of banken hoeven steken, maar ze juist volledig ontplooien. Mán! Wat een wereld gaat er dan voor je open! Ineens is alles mogelijk…

Terug naar mijn vraag. Welk voorbeeld wil jij zijn? En… ben je dat nu al? Of heb jij dan nog stappen te zetten? En nee, dit is niet altijd makkelijk. Het is een proces. Maar wél een mooi proces, want je komt steeds dichterbij je kern. En zo ontdek je ook (weer) wat jij het allerliefste doet. Waar jij voor geboren bent. En kun je dít aan je kinderen laten zien.

Ik ben heel benieuwd naar jouw antwoord. Zou je mij dat willen laten weten?