‘Wat als opgeven een optie is? En je alsnog een winnaar kunt zijn?’

Met deze woorden reageerde iemand op FB op mijn gedeelde post over dat Maarten van der Weijden zijn zwemtocht had moeten staken. Ik vind dit zo mooi gezegd, dat het mij inspireerde tot het schrijven van dit blog.

Eerder vandaag las ik een artikel over zijn motivatie om deze tocht te zwemmen en daaruit kwam naar voren hoe ‘hard’ hij eigenlijk is voor zichzelf. Hij blijkt niet te kunnen genieten van zijn geluk zodra hij ziet dat een ander dat geluk niet heeft. Hij voelt zich continu schuldig tegenover iedereen die het niet heeft overleefd. Hij kwam erachter dat hij iets met dat gevoel van machteloosheid moest; hij wilde van betekenis zijn voor de mensen die nog tegen de ziekte moeten vechten. En dat zijn er veel, ongetwijfeld heb jij het ook al eens van dichtbij of iets minder dichtbij moeten aanzien. “Als ik niet meer weet hoe ik mijn schuld moet inlossen heb ik een probleem. Ik wil altijd ergens naar streven, met een basis van dankbaarheid en een vleugje pijn.” Hoe kon hij van betekenis zijn? Door geld in te zamelen voor onderzoek. Maar hoe kon hij daar véél geld voor inzamelen? Hoe kon hij écht veel mensen bereiken, hoe kon hij het groots aanpakken? Dat heeft hij hiermee gedaan; door het zwemmen van de elfstedentocht.

Heel Nederland leefde met hem mee, honderden Friezen (en vast ook mensen vanuit de rest van het land) hebben hem vanaf de kant aangemoedigd en hem een hart onder de riem gestoken, hij was live te volgen, zijn tocht werd gevolgd door de pers en alle berichten vervolgens weer massaal gelezen en gedeeld op de social media…. Dus ja, het doel om veel mensen te bereiken en hiermee aandacht te vragen voor de ziekte en onderzoek naar de bestrijding hiervan is ruimschoots geslaagd.

Hij wilde niet opgeven. Hij heeft het de eerste nacht al enorm zwaar gehad, maar opgeven was geen optie voor hem. En zo heeft hij nog meer momenten gehad waarop hij eigenlijk niet meer kon, maar toch door heeft gezet. Tot vanmiddag, toen hij bijna in Dokkum aankwam. Hij werd ziek en moest van de artsen de tocht staken. Hij was er bijna, maar heeft het niet gehaald.

Hij heeft het niet gehaald, maar hij heeft NIET gefaald.

Oh, wat is dit ongelooflijk verdrietig voor hem. Wat zal hij enorm balen. Juist omdat hij er bíjna was. Maar ondertussen leeft heel Nederland met hem mee. Is IEDEREEN trots op hem. Wordt hij een held genoemd. Heeft hij ons ontroerd – en geleerd dat opgeven een optie is en je toch een winnaar kunt zijn.

En als ik dan denk aan het artikel en hoe hard hij voor zichzelf is, is dit misschien voor hem wel de beste les. Oei, dit klinkt best hard, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Maar ik gun het hem zo dat hij meer zou kunnen genieten, óók wanneer anderen nog steeds moeten vechten. Ik hoop zo dat hij kan zien dat het de beste optie was om op te geven: niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dat alleen al de intentie om dit te doen bewonderenswaardig is. Dat het onmenselijk is ruim 163 km en 55 uren achtereen te zwemmen en hij dat tóch heeft gedaan. Dat hij iets heeft gedaan dat vrijwel iedereen onmogelijk had geacht – hij heeft het GEDAAN.

En ondanks dat hij de eindstreep niet heeft gehaald, heeft hij zijn doel méér dan behaald. Zijn doel was namelijk om 11.000 euro binnen te halen en inmiddels is de 800.000 al gepasseerd. WAUW.

En jij. Ben jij soms ook niet veel te hard voor jezelf? Wanneer ben jij over je eigen grenzen gegaan, terwijl alles in jou schreeuwde dat je moest stoppen? Dat je lichaam je allerlei signalen gaf dat het genoeg was, maar je niet luisterde? Dat je op was, doodmoe eigenlijk, maar toch doorging?

Omdat opgeven voor jou geen optie was.
Omdat je niet mocht falen.
Omdat je niemand wilde teleurstellen.
Omdat je vooral jezelf niet wilde teleurstellen.
Omdat je beloofd had het af te maken.

Weet je; doorzetten is oké. Ergens voor vechten om een doel of droom te kunnen behalen is meer dan oké. Je grenzen opzoeken en ze verleggen is oké. Maar die grenzen méér dan overschrijden en dat keer op keer: daar doe je niemand een plezier mee. Daar heeft niemand wat aan en vooral jijzelf niet. Soms is opgeven de beste optie en mag je daar volkomen vrede mee hebben. Als je alles hebt gedaan wat je in je mars hebt óf gewoon tot de conclusie bent gekomen dat het toch beter is van niet. Of niet op dit moment.

Maarten: voor mij is hij een held en ik denk dat ik daarmee ook voor de rest van Nederland mag spreken. Wij zijn trots op hem en hij is hiermee van enorme betekenis voor iedereen die op wat voor manier met deze rotziekte te maken heeft. Een diepe buiging.

Wees je eigen held. Wanneer jij goed voor jezelf zorgt en gewoon doet wat je te doen hebt, kun jij óók voor heel veel mensen van betekenis zijn. Wees lief voor jezelf. Je mág genieten, ook als anderen dat op dat moment niet kunnen. Je mag leven, ook als anderen op dat moment moeten vechten voor hun leven. Zo kun jij er juist voor hen zijn wanneer ze je nodig hebben. LEEF.