Zoals genoemd in mijn vorige post, mocht ik vorige week op de Storytelling avond van Yvette Tick mijn verhaal vertellen. Vorig jaar stond ik er ook en nu kon ik vertellen hoe mijn leven veranderd is sinds die avond. Dit is het verhaal dat ik vertelde.

Leave heit. In jier lyn stie ik hjir ek. Oan it begjin fan alles. Hoe oars stie ik hjir… Hiel zenuwachtig no’t ik foar it earst myn persoanlike ferhaal fertelle soe, minder sterk… En sjoch hoe’t ik hjir no stean. (Lieve heit. Een jaar geleden stond ik hier ook. Aan het begin van alles. Hoe anders stond ik hier… Heel zenuwachtig, nu ik voor het eerst mijn persoonlijke verhaal zou vertellen, minder sterk… En kijk hoe ik hier nu sta.)

Het begon allemaal op zondag 16 augustus. De Storytelling training. Mijn verhaal zou vandaag vorm krijgen. Voorheen dacht ik altijd geen verhaal te hebben. Ik weet nog heel goed dat tijdens de opleiding pedagogiek de meest indrukwekkende verhalen voorbij kwamen van mijn klasgenoten en dat veel van hen tijdens die opleiding dan ook erg tegen zichzelf aanliepen. Ik niet. Ik had tenslotte nooit wat meegemaakt, had een onbezorgde jeugd gehad, in een veilige omgeving. Heel saai eigenlijk, maar natuurlijk was ik er blij om. En die veiligheid – dat bleek de kern te zijn van mijn verhaal.

Mijn leven was namelijk altijd heel veilig geweest. Op alle gebieden; ik deed alles precies zoals het hoorde en kleurde netjes binnen de lijntjes. En hoewel het starten van een eigen bedrijf op mijn 25^e voor anderen een hele grote stap leek, was dat voor mij niet het geval: ook hierin nam ik namelijk geen enkel risico. Mijn bedrijf groeide dan ook niet zoals ik zou willen, maar ik deed wél het werk dat ik leuk vond, waar ik goed in was en waar ik voor had geleerd. Daarnaast had ik ook nog een mooi gezinnetje – wat wil je nog meer!

En doe’sto der samar yn ien kear net mear wiedest heit, foel dy feilichheid yn ien klap fuort. (En toen jij er zomaar ineens niet meer was heit, viel die veiligheid in één klap weg.)

Maar ik besloot dóór te gaan met leven; het leven was tenslotte veel te kort om alleen maar te óverleven! Ik heb het heft in eigen handen genomen.

Dat was toen mijn verhaal. Een jaar geleden. En dat was het begin van alles.

Vóór de training besloot ik mezelf open te stellen en alles over me heen te laten komen. Bij deze vrouwen voelde het goed, ook al kende ik ze niet. Mijn emoties tonen was altijd lastig voor mij. In de loop van de tijd had ik een muur om mij heen gebouwd en was ik er enorm sterk in geworden om mijn emoties voor mezelf te houden. Ik kon 100 keer tegen mezelf zeggen dat het oké was en ik wilde het ook graag, maar het lukte me niet. Niet makkelijk in ieder geval. Maar die dag, bij die vrouwen bij wie ik me volledig thuis voelde; door wie ik me begrepen en gesterkt voelde, heb ik zitten húilen. Huilen huilen huilen. Ik had niet alleen mijn verhaal helder, maar ook nog eens ‘oude shit’ opgeruimd en daarmee ruimte gecreëerd.

Een paar weken na de training – en na het event waar ik uiteindelijk mijn verhaal mocht vertellen – volgde ik een zangworkshop. En ineens was het daar. Een ingeving, als ‘donderslag bij heldere hemel’. Terwijl ik weer helemaal mijn draai had gevonden in mijn bedrijf als opvoedondersteuner en vol ideeën was, zat ik daar te kijken naar iemand die wilde werken aan haar performance. Ze was heel onzeker en wilde graag sterker op het podium staan. En toen wist ik: dit is het. Dát wil ik doen; mensen helpen met meer zelfvertrouwen op het podium te staan. Relaxed performen ipv relaxed opvoeden. Maar mijn God, wat moest ik met deze ingeving?! Het was zó sterk dat ik vanaf het allereerste moment wist dat ik er iets mee moest, maar… Wat met mijn andere werk? Ik had totaal niet de intentie daar mee te stoppen!

Maar zoals ik zei: dit gevoel was zo sterk, daar kon ik niet onderuit. De vraag was dan ook niet óf ik hier iets mee ging doen, maar wat ik met mijn oude bedrijf zou gaan doen. Na veel wikken en wegen heb ik er uiteindelijk voor gekozen met mijn bedrijf in opvoedingsondersteuning te stoppen en volledig te gaan voor mijn nieuwe missie. En op het moment dat ik de knoop daadwerkelijk had doorgehakt, voelde het heel goed. Toen ik het bekend maakte, had ik mijn eerste klanten al!

Binnen een maand tijd had ik mijn inkomen meer dan verdubbeld. Mijn kracht is zoveel groter dan ik jarenlang heb gedacht en heb laten zien. Waar ik voorheen altijd het nemen van grote risico’s meed, durf ik ze nu aan te gaan. Het kan voor mij niet groot genoeg; ik geloof nu dat ik alles kan! Met als resultaat dat ik er al na één jaar tijd helemaal klaar voor ben mijn bedrijf naar ‘the next level’ te tillen. Daar coach ik ondernemers om hetzelfde te doen. Groots te dromen en die dromen waar te maken. En zang zet ik in als middel om die kracht en die vrijheid te bereiken.

Mijn vader blijft mijn grootste inspiratiebron. En dus ga ik nu ons ouderlijk huis terug kopen. Dat is niet zomaar een huis. Het is een groot pand waar ik een centrum voor persoonlijke ontwikkeling, bewustwording en ontspanning in ga oprichten. Het staat te koop voor bijna een miljoen.

Mar ik kin dat heit, en ik doch it foar dy. Ik helje it werom nei de famylje. Ik bin net allinnich trochgien mei leven; ik meitsje myn dreamen wier. (Maar ik kan dat, en ik doe dat voor jou. Ik haal het terug naar de familie. Ik ben niet alleen doorgegaan met leven; ik maak mijn dromen waar.)

Ik hoop dat mijn verhaal een inspiratiebron voor je is, voor het geloven in jouw diepste kracht en voor het waarmaken van jouw dromen.

Vertel je verhaal. Leef je verhaal. Je mogelijkheden zijn oneindig.